Deze dag was gereserveerd voor whalewatching op de zeestraat tussen Île Sainte-Marie en het vaste land van Madagascar. Vanwege de lekkere temperatuur geldt deze stek als de kraamkamer voor de bultruggen. Voordat we vanaf het hotel vertrokken zagen we al enkele walvissen, een stuk of 5 á 6, op minder dan 100 meter voor de kust langszwemmen.
Dan de whalewatchingtour zelf. We gingen met 15 reisgenoten en die wilden ze alle 15 in een klein pokkenbusje stoppen maar dat hebben we geweigerd. De hoteleigenaar heeft toen 5 van de groep met een auto nagebracht maar volgens mij was dat onder protest. Van tevoren hebben we nog expliciet gevraagd of de whalewatching werd gedaan door het door Lonely Planet geadviseerde bedrijf en dat zou het geval zijn. We werden echter gestopt op een achenebbisjbootje waar een enorme brandstofstank omheen hing, met grote brandstofvaten op het achterdek. Onder het varen zaten ze brandstof over te gieten. Eigenlijk levensgevaarlijk. Enfin, de boot werd bestuurd door de beide buitenboordmotoren tegelijk te bedienen en zo ook te sturen. Vanuit de stuurhut was dat kennelijk niet mogelijk. Al vrij vlot werd ik door een van de bemanningsleden, die uitkeek naar de walvissen, uitgenodigd om op het voordek plaats te nemen. Was even een listige klautertoer maar samen met Marjon en nog een reisgenoot hadden we een uitstekend uitzicht daar, ver van beide motoren. We hebben best wat walvissen gezien, ook die met hun vinnen op het water sloegen, maar telkens als wij walvissen zagen, vaarden we recht op de walvissen af, alsof we ze najoegen. We hadden zelfs stemverheffing nodig om die gasten duidelijk te maken dat we rustiger moesten varen en parallel aan de walvissen moesten blijven. Na 2 uur varen leek dat kwartje eindelijk gevallen. De meesten die de klautertoer naar het voordek niet durfden te maken, en dat waren er 11, hebben veel minder van de walvissen gezien. Het was op het voordek wel enorm moeilijk om goede foto's te maken, maar het is Marjon toch enigszins gelukt. Resultaat is wel dat ik een vuurrode knar heb van het heerlijke zonnetje.
Dan de whalewatchingtour zelf. We gingen met 15 reisgenoten en die wilden ze alle 15 in een klein pokkenbusje stoppen maar dat hebben we geweigerd. De hoteleigenaar heeft toen 5 van de groep met een auto nagebracht maar volgens mij was dat onder protest. Van tevoren hebben we nog expliciet gevraagd of de whalewatching werd gedaan door het door Lonely Planet geadviseerde bedrijf en dat zou het geval zijn. We werden echter gestopt op een achenebbisjbootje waar een enorme brandstofstank omheen hing, met grote brandstofvaten op het achterdek. Onder het varen zaten ze brandstof over te gieten. Eigenlijk levensgevaarlijk. Enfin, de boot werd bestuurd door de beide buitenboordmotoren tegelijk te bedienen en zo ook te sturen. Vanuit de stuurhut was dat kennelijk niet mogelijk. Al vrij vlot werd ik door een van de bemanningsleden, die uitkeek naar de walvissen, uitgenodigd om op het voordek plaats te nemen. Was even een listige klautertoer maar samen met Marjon en nog een reisgenoot hadden we een uitstekend uitzicht daar, ver van beide motoren. We hebben best wat walvissen gezien, ook die met hun vinnen op het water sloegen, maar telkens als wij walvissen zagen, vaarden we recht op de walvissen af, alsof we ze najoegen. We hadden zelfs stemverheffing nodig om die gasten duidelijk te maken dat we rustiger moesten varen en parallel aan de walvissen moesten blijven. Na 2 uur varen leek dat kwartje eindelijk gevallen. De meesten die de klautertoer naar het voordek niet durfden te maken, en dat waren er 11, hebben veel minder van de walvissen gezien. Het was op het voordek wel enorm moeilijk om goede foto's te maken, maar het is Marjon toch enigszins gelukt. Resultaat is wel dat ik een vuurrode knar heb van het heerlijke zonnetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten