Over 24 juli kan en wil ik kort zijn: eentje die ik het liefst had overgeslagen! Bij toerbeurt mag je in de bus vooraan zitten en automatisch kom je ook wel eens op de achterbank. Op de meeste wegen in Madagascar is dat laatste geen pretje en zeker niet een reisdag die 11 uur in beslag neemt over ronduit waardeloze wegen. Die achterbank bleek niet bevorderlijk voor mijn nekhernia en gelukkig heeft een reisgenoot een deel van mij overgenomen, waarvoor dank. De reis voerde van Antsirabe naar Fianarantsoa.
Op dinsdag 25 juli moesten wij weer extreem vroeg op omdat we 7 uur op het station moesten zijn voor de treinreis naar Manakara. Dat is zo'n beetje de enige nog in gebruik zijnde spoorlijn van Madagascar die over een afstand van 163 km afdaalt vanaf een hoogte van 1100 meter naar de Indische Oceaan. Onderweg doet de trein talloze stationnetjes aan waar goederen, eten en drinken te koop worden aangeboden. Dit was werkelijk een fantastische belevenis. Tegen betaling van 10.000 ariary (3 euro) mocht je tussen 2 stations vóór op de locomotief staan. Ik heb een deel van de reis dan ook gefilmd met mijn Tomtom Bandit. Wie weet kan ik de beelden verkopen aan Rail Away. Op de stations werd je natuurlijk ook belaagd door kinderen die bedelden om geld of graag jouw lege flesje water wilden maar op gegeven moment negeer je dat eerlijk gezegd een beetje. Wel kwamen ze op een gegeven moment met kleine bosjes geplukte bloemetjes langs. Die hebben we 'gekocht' voor lege flesjes en hoopten daarmee de odeur op de wc positief te beïnvloeden. Wij zijn daarin niet geslaagd. In het kader van eerlijke handel hebben we nog wat ananassen gekocht en wij hebben die bij het eerstvolgende hotel in de kamer achtergelaten. Hoop dat de schoonmaakster er van geniet.
Op bijna elk station moeten enkele goederenwagons vaak ook gevuld of geleegd worden en dat kost wel tijd. Uiteindelijk hebben we 14,5 uur over de treinrit gedaan. Maar ondanks die lange tijd en het stinkende wc-tje had niemand van onze groep dit willen missen, misschien juist ook wel vanwege het contact met de locals. Wij zaten met onze groep nog soort van luxe in de eerste klasse. Er zaten nog wat Canadeze dames in ons deel van de wagon en naast ons ook nog Zwitserse mensen en Duitsers. De 2e klasse zat werkelijk stampvol en soms hingen er ook nog mensen aan de zijkant. Maar ook die mensen gingen vaak op de stationnetjes eten bij de verschillende kraampjes of ze pakten door het geopende raam wat stukken vlees van een schaal waarbij een biljetje van 100 ariary op de vleesschaal werd gegooid. Zo gaat dat hier! In de goederenwagons zaten ook nog mensen en dat gaf mij soms met enige schaamte wel een soort van Westerborkgevoel.
Al met al was dit een onderdeel van de reis waar volgens mij iedereen met een goed gevoel op terugkijkt.
Op dinsdag 25 juli moesten wij weer extreem vroeg op omdat we 7 uur op het station moesten zijn voor de treinreis naar Manakara. Dat is zo'n beetje de enige nog in gebruik zijnde spoorlijn van Madagascar die over een afstand van 163 km afdaalt vanaf een hoogte van 1100 meter naar de Indische Oceaan. Onderweg doet de trein talloze stationnetjes aan waar goederen, eten en drinken te koop worden aangeboden. Dit was werkelijk een fantastische belevenis. Tegen betaling van 10.000 ariary (3 euro) mocht je tussen 2 stations vóór op de locomotief staan. Ik heb een deel van de reis dan ook gefilmd met mijn Tomtom Bandit. Wie weet kan ik de beelden verkopen aan Rail Away. Op de stations werd je natuurlijk ook belaagd door kinderen die bedelden om geld of graag jouw lege flesje water wilden maar op gegeven moment negeer je dat eerlijk gezegd een beetje. Wel kwamen ze op een gegeven moment met kleine bosjes geplukte bloemetjes langs. Die hebben we 'gekocht' voor lege flesjes en hoopten daarmee de odeur op de wc positief te beïnvloeden. Wij zijn daarin niet geslaagd. In het kader van eerlijke handel hebben we nog wat ananassen gekocht en wij hebben die bij het eerstvolgende hotel in de kamer achtergelaten. Hoop dat de schoonmaakster er van geniet.
Op bijna elk station moeten enkele goederenwagons vaak ook gevuld of geleegd worden en dat kost wel tijd. Uiteindelijk hebben we 14,5 uur over de treinrit gedaan. Maar ondanks die lange tijd en het stinkende wc-tje had niemand van onze groep dit willen missen, misschien juist ook wel vanwege het contact met de locals. Wij zaten met onze groep nog soort van luxe in de eerste klasse. Er zaten nog wat Canadeze dames in ons deel van de wagon en naast ons ook nog Zwitserse mensen en Duitsers. De 2e klasse zat werkelijk stampvol en soms hingen er ook nog mensen aan de zijkant. Maar ook die mensen gingen vaak op de stationnetjes eten bij de verschillende kraampjes of ze pakten door het geopende raam wat stukken vlees van een schaal waarbij een biljetje van 100 ariary op de vleesschaal werd gegooid. Zo gaat dat hier! In de goederenwagons zaten ook nog mensen en dat gaf mij soms met enige schaamte wel een soort van Westerborkgevoel.
Al met al was dit een onderdeel van de reis waar volgens mij iedereen met een goed gevoel op terugkijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten